De laatste keer dat ik een blogpost online zette was de ochtend dat ik geopereerd zou gaan worden. Na een jaar te hebben rondgelopen met een fistel en de daardoor veroorzaakte abcessen zou er eindelijk actie ondernomen gaan worden. Super spannend maar wel iets waar ik heel erg naar toe leefde. Hoe de operatie verliep en hoe het nu met mij gaat zal ik je in deze update vertellen.
Het was een beetje stil hier de laatste tijd. Je weet vast wel wat dat betekent; het ging weer ruk. Maar vandaag is het eindelijk zover! Toen ik vorig jaar te horen kreeg dat er een fistel was ontstaan in mijn darm en dat die verbinding twee abcessen had gecreëerd in mijn buik had ik niet gedacht dat het zo lang zou duren tot het aangepakt zou worden. Allereerst werden de abcessen geopend. Toen werden er medicijnen voorgeschreven. Maar eigenlijk was het een jaar waarin het qua gezondheid nooit echt goed ging.
Het was een soort flitsbezoek aan het ziekenhuis toen ik deze week geopereerd werd aan het abces bij mijn stuitje. De volgende middag mocht ik al weer naar huis! Het abces bleek een opzichzelfstaand iets te zijn en er zat gelukkig geen fistel aan verbonden. Wat een geluk!
En dat was operatie acht.. geloof ik! Ik ben de tel een beetje kwijt! Ik had een aantal weken last van mijn stuitje. Erg lastig want zitten, fietsen en opstaan bijvoorbeeld werd steeds pijnlijker. Nu is mijn rug nooit echt mij sterkste kant geweest. Vanaf toen ik een tiener was had ik al regelmatig last van mijn rug, bijvoorbeeld wanneer ik te lang had gelopen of juist wanneer ik lang stil had moeten staan. Ik heb ook een aantal jaar als postbezorger gewerkt en ben toen een paar maal door mijn rug gegaan. Rugklachten zijn me dus niet vreemd. Maar de laatste week werden deze klachten toch wel weer erg extreem.
Zes tot acht weken zou de wachttijd zijn, had een van de chirurgen ons verteld toen ik een gesprek met haar had over mijn op handen zijnde operatie waarbij ze het stukje darm waar het fistel zit gaan weghalen. Dat was op één van de eerste dagen van de zomervakantie dus die wachtperiode zat er nu wel zo’n beetje op. Helaas had ik nog steeds niets gehoord. Afgelopen weekend mailde ik de mdl-verpleegkundige voor een herhalingsrecept prednisolon én een verzoek voor pijnstillers. Als ik namelijk weer ziek ben dan merk ik geen effect van paracetamol en ibuprofen mag eigenlijk niet wanneer je de ziekte van Crohn hebt. Ik legde mijn klachten voor en de volgende ochtend hing ze aan de telefoon.
Afgelopen week was ik twee keer in het IJsselland ziekenhuis te vinden ter voorbereiding op wat alweer de achtste operatie aan mijn darmen zal worden. Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met een chirurg en maandag stond de pre-operatieve screening op het programma. Eigenlijk is nu alles in werking gezet en is het afwachten tot ik gebeld zal worden door het planbureau voor de operatiedatum.
Lees verder..
Vorig jaar kreeg ik voor het eerst een MRI scan. Ik zag daar toen heel erg tegenop en ik was vooral heel erg bang dat ik last zou krijgen van claustrofobie tijdens de scan. Ook had ik gehoord dat het apparaat heel veel lawaai zou maken en ook dat vond ik maar beangstigend. Inmiddels heb ik al drie van die scans achter de rug en kijk ik er nog steeds tegenop wanneer ik weer zo’n scan moet ondergaan. Maar niet om de hierboven genoemde redenen!
Ik heb op ikblogookmaarwat.nl al flink wat geschreven over de ziekte van Crohn. Maar hoe het voor mij allemaal écht begon, dat heb ik hier nog niet verteld. Ik schreef er destijds nog tijdens mijn ziekenhuisopname over op mijn oude blog. Maar inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en is er al weer veel meer gebeurt en duidelijk geworden. Ik wilde dus graag nog eens terugkijken op die periode, maar dan met de kennis van nu. Ga er maar even voor zitten want het zal nog best een lang verhaal worden!
Lees verder..
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben best “net” opgevoed. Wij liepen thuis niet in onze blote reet door het huis maar kleedden ons om in de badkamer, die altijd op slot ging. En over “vieze dingen” werd niet open en bloot gesproken. Toen ik een relatie kreeg met Martijn merkte ik al snel dat het ook totaal anders kan. Hij leek vrijwel geen schaamte te hebben, liet de toiletdeur open staan, trok zodra hij thuis kwam het liefst al zijn kleding uit. Al jaren probeer ik hier een gulden middenweg in te vinden. Maar als ik eerlijk ben.. lukt dat niet altijd.
Toen ik eind 2016 in het ziekenhuis lag kreeg ik op een dag te horen dat er bij mij een BRMO was aangetroffen. Deze afkorting staat voor Bijzonder Resistent Micro Organisme. Omdat ik deze BRMO nog altijd bij me draag en dit er voor zorgt dat ik sinds die tijd altijd opgenomen word in contact isolatie wil ik daar vandaag eens over vertellen.
Lees verder..