Het was een beetje stil hier de laatste tijd. Je weet vast wel wat dat betekent; het ging weer ruk. Maar vandaag is het eindelijk zover! Toen ik vorig jaar te horen kreeg dat er een fistel was ontstaan in mijn darm en dat die verbinding twee abcessen had gecreëerd in mijn buik had ik niet gedacht dat het zo lang zou duren tot het aangepakt zou worden. Allereerst werden de abcessen geopend. Toen werden er medicijnen voorgeschreven. Maar eigenlijk was het een jaar waarin het qua gezondheid nooit echt goed ging.

Zo’n beetje alle feestdagen was ik ziek. En het enige waar ik echt baat bij had was de prednisolon die ik voorgeschreven kreeg. Hierdoor verdween een groot gedeelte van de pijn in mijn lichaam. Vorig jaar oktober was het bijvoorbeeld al een uitdaging om 5 minuten op een stoel te zitten vanwege de pijn in mijn rug. Toch voelde het nog steeds als een achtbaanrit; de ene week ging de baan omhoog om de volgende weer keihard bergafwaarts te gaan. Dit werd veroorzaakt door het fistel en de abcessen. Want er kwamen ook nieuwe abcessen bij. En deze klapten open. De ene week was het fistel rustig, de andere produceerde het ineens liters chemisch afval. Dit tastte niet alleen mijn huid aan maar ook de plak van mijn fistelzakjes waardoor er lekkages ontstonden en waardoor mijn huid weer extra beschadigd raakte. Er waren tijden dat ik letterlijk nachten in de shit zat omdat ik het ook niet meer wist.
En het stomme was dat de artsen ook geen antwoord hadden op de vraag waar die overproductie nu vandaan kwam.

Ik hoop dat ik straks na de operatie wakker word met een gesloten buik. Of in ieder geval een buik waar geen ontlasting o.i.d. meer uit komt. De kans is namelijk groot dat de wond niet helemaal gesloten zal worden maar dat deze vanzelf zal moeten dichtgroeien. Maar als er een stoma aangelegd moet worden dan is dat maar zo en heb ik daar – voor nu – ook wel vrede mee. Het allermeest hoop ik gewoon dat die periode van up & down voorbij is. Dat met het fistel ook die overproductie en die chemische troep weg zal blijven.

Ik vind het spannend maar ik kijk er naar uit. En tegelijkertijd ben ik ook weer bang dat ik de ingreep compleet onderschat. Om 10.00 uur vanmorgen mag ik me melden bij het IJsselland. Hoelaat ik geopereerd zal worden weet ik nog niet. Hopelijk niet te laat want ik moet nuchter blijven en ik heb nu al trek haha. De helft van mijn tas is dan ook gevuld met eten en drinken. Ik weet niet precies wanneer ik weer wat mag maar zodra het mag ben ik in ieder geval voorbereid. Ik krijg een ruggenprik met een morfinepompje als pijnbestrijding en er staat een week ziekenhuis voor me ingepland. Al ben ik natuurlijk al vast besloten om vrijdag weer thuis te zijn.

Fingers crossed!