Voor wie de laatste tijd onder een steen heeft geleefd; oxycodon is momenteel een hot issue. Het is een morfine achtige pijnstiller die o.a. regelmatig gegeven wordt na operaties. Ik heb het zelf een aantal malen gebruikt en ben inmiddels dus ervaringsdeskundige. Kan ik ook eindelijk eens over iets actueels schrijven! De titel van deze blogpost verraad al dat mijn ervaring met dit medicijn niet louter (zo’n heerlijk woord wat nog te weinig gebruikt wordt!) positief is.

Eerste kennismaking

Zoals je misschien wel weet ging het eind 2016 voor het eerst mis bij mij en kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ik had een darmperforatie veroorzaakt door de ziekte van Crohn. Ik heb toen uiteindelijk vier weken in het ziekenhuis gelegen en ik heb gedurende die tijd verschillende soorten pijnstilling gehad. Na verloop van tijd kwam ik in het reguliere pijnstilling traject terecht van het ziekenhuis; standaard paracetamol, eventueel aangevuld met oxycodon. Er werden kortwerkende tabletten met snelle werking uitgedeeld en zo’n twee keer per 24 uur kreeg ik er ook nog langwerkende met vertraagde afgifte bij. Op de afdeling werd er streng in de gaten gehouden hoeveel iedereen kreeg.

Morfinepomp

Naast dat het de pijn wegnam maakte de oxycodon mij rustig en relaxt, zonder dat ik er nare bijwerkingen van kreeg. Van het morfinepompje ging ik namelijk hallucineren, wat ik heel beangstigend vond. Zo hoorde ik ’s nachts eens een groepje meisjes praten terwijl ik alleen op een kamer lag. Ook was er een nacht waarin ik dacht dat ik een soort kweekvleesmachine was geworden. Men kweekte worstjes uit mijn buik en iedereen zat in het complot, ook Martijn. Als ik het had gekund had ik die nacht de benen genomen, dus het is achteraf maar goed dat ik daar lichamelijk niet toe in staat was.

Verslavend

Omdat ik een totale leek was op medicijn gebied en ik verder toch weinig anders kon doen dan liggen en op mijn telefoon kijken, had ik oxycodon al vrij snel gegoogeld. Direct werd duidelijk dat dit middel flink verslavend kon zijn. Op dat moment was ik nog helemaal niet gewend om medicijnen te gebruiken of überhaupt met dokters en ziekenhuizen te maken te hebben en het idee om verslaafd aan een pijnstiller te raken vond ik erg eng. Ik wilde dus zo snel mogelijk stoppen met het slikken van oxycodon. Dat bleek niet altijd verstandig, ik had namelijk nog drie drains in mijn lichaam zitten en ik had daar flink veel last van. Toch zette ik door. Aangezien ik niet erg mobiel was op dat moment en ik enkel last had wanneer ik bewoog was het uiteindelijk wel vol te houden en de laatste drain werd op de dag dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis gelukkig ook verwijderd. Toch kreeg ik voor de zekerheid nog een lading oxycodon mee naar huis, ondanks dat ik had aangegeven dat ik die niet meer nodig had. Ze werden opgeborgen in onze doos met medicijnen en bleven daar lange tijd onaangeroerd liggen.

Nadat ik begin 2018 mijn stoma had laten opheffen kreeg ik weer oxycodon aangeboden in het ziekenhuis. Ik slikte ze een dag of twee en daarna had ik geen pijnstillers meer nodig.

Abces

Afgelopen september kwam ik weer in het ziekenhuis terecht. Dit keer met een abces in mijn buik dat in verbinding staat met een fistel bij de overgang van mijn dunne naar mijn dikke darm; het probleem waar ik nu nog steeds mee loop. Dit abces is op een gegeven moment ook open gesprongen, al met al zul je vast begrijpen dat dit een pijnlijke aangelegenheid was. Ik nam de aangeboden oxycodon in het ziekenhuis dus graag aan. En ook voordat ik het ziekenhuis in ging had ik al af en toe een tabletje van mijn oude voorraad genomen om de pijn te onderdrukken en om zowel in mijn hoofd als mijn lichaam rust te krijgen. Ook bij dit ontslag kreeg ik weer een handjevol doosjes met oxycodon mee naar huis.

Het verschil met voorgaande keren was dat nadat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis mijn probleem niet echt opgelost was. Ik liep nog steeds rond met inmiddels twee abcessen, een fistel en actieve Crohn in mijn dunne darm. Na mijn voorgaande opnames werd iedere nieuwe dag weer een beetje beter. Maar de laatste keer werkte het helaas niet zo. Na thuiskomst bleef ik dus oxycodon slikken. Ik begon de uren echt af te tellen tot ik het weer kon nemen. Je zult het misschien niet verwachten bij de ziekte van Crohn omdat je verwacht vooral last van de darmen te hebben, maar het meest vervelende waar ik op dat moment last van had was rugpijn. Ik kon geen 10 minuten rechtop zitten of ik verging van de pijn. Maar het effect van de pijnstillers was al snel niet meer zo sterk als voorheen. Mijn lichaam was er blijkbaar aan gewend geraakt.

Cold turkey

Toen ik uiteindelijk door mijn voorraad heen was – het was inmiddels november – wist ik dat het genoeg was. Ik besloot te stoppen. Cold turkey. Dat is iets wat niet wordt aangeraden. Oxycodon is een medicijn wat je het beste kunt afbouwen om zo min mogelijk last te krijgen van afkickverschijnselen. Maar mijn pillen waren op en ik vond het nog te gênant om er voor uit te komen dat ik verslaafd was. Ik lag ineens nachtenlang wakker en had de drang om te bewegen met mijn armen. Maar uiteindelijk bleek dat de oxycodon wel degelijk nog een hoop voor mij deed, want na een aantal dagen kwam de pijn in mijn buik terug. Na een dag of tien gaf ik op en nam ik contact op met mijn huisarts. Via hem kreeg ik opnieuw oxycodon voorgeschreven, al was dit lang niet zoveel als dat ik vanuit het ziekenhuis had meegekregen. Ook had ik door dat hij het een volgende keer misschien niet of een stuk minder makkelijk zou voorschrijven. Hierdoor wist ik dat ik hierna echt moest stoppen.

Geestelijke dip

En zo had ik in december nog eens een slapeloze week. Maar het moeilijkste van het afkicken was de enorme geestelijke dip waar ik in terecht kwam, dit duurde een week of twee en het was echt alsof er continu een Dementor uit Harry Potter boven me hing die alle blijdschap uit mij zoog. Het voelde alsof er geen eind aan dat depressieve gevoel zou komen. Maar uiteindelijk gebeurde dat natuurlijk – gelukkig – wel.

Na het afkicken

Ik had nog steeds pijn nadat ik gestopt was met het slikken van oxycodon en ging op zoek naar en alternatief. Paracetamol deed en doet helaas vrijwel niets voor mij. Ik probeerde ook ibuprofen maar aangezien ik direct daarna bloed in mijn fistelzakje aantrof en er gewaarschuwd wordt voor dit middel als je darmklachten hebt durfde ik dit niet nog eens te nemen. Tot vorige week aan toe heb ik extreem veel last gehad van kramp. Daarbij hield ik ook geen eten binnen. Ook de rugpijn waar ik het al eerder over had werd alleen maar heftiger. Ik werd haast bang dat het nooit meer beter zou gaan. De Maag Darm Lever arts heeft vorige week uiteindelijk mijn dosis prednison verhoogd. Pas nu voel ik me eindelijk weer goed. Ik kan weer eten, ik heb weer energie en.. de pijn is weg!

Heb jij ervaring met oxycodon?

De afbeelding bovenaan deze blogpost is afkomstig van Pixabay