Vorig jaar kreeg ik voor het eerst een MRI scan. Ik zag daar toen heel erg tegenop en ik was vooral heel erg bang dat ik last zou krijgen van claustrofobie tijdens de scan. Ook had ik gehoord dat het apparaat heel veel lawaai zou maken en ook dat vond ik maar beangstigend. Inmiddels heb ik al drie van die scans achter de rug en kijk ik er nog steeds tegenop wanneer ik weer zo’n scan moet ondergaan. Maar niet om de hierboven genoemde redenen!

Waarom kreeg ik überhaupt een MRI scan? De ziekte van Crohn houdt mij eigenlijk al vanaf september vorig jaar flink bezig. Toen zijn er twee abcessen in mijn buik aangetroffen die via een fistel in verbinding staan met mijn dunne darm. Die abcessen zijn toen geopend en sinds die tijd loop ik met fistelzakjes op mijn buik rond omdat daar net als bij een soort ileostoma ontlasting uit komt. Je snapt dat dat voor mij geen ideale situatie is en dat ik wel weer gewoon een dichte buik wil hebben. Daarom kreeg ik eerder dit jaar al een MRI scan. Zo kon men zien of de boel daar binnen een beetje tot rust was gekomen en of die abcessen waren geslonken. Helaas is toen een nieuw abces ontdekt. Daarom werd ik eind april/begin mei weer opgenomen en ik heb toen een antibioticakuur gekregen. Om te kijken of dit effect heeft gehad moest ik dus nu weer door de scan.

MRI scan en CT scan

Naast de MRI heb je ook nog de CT scan. Ze lijken een beetje op elkaar, en soms worden ze door elkaar gehaald. Maar de MRI werkt met een magneetveld en radiogolven en de CT met röntgenstraling. Voor de patiënt is het grote verschil dat het CT apparaat een soort grote donut is waar je doorheen gaat en de MRI is zeg maar zo’n hotdogbroodje van HEMA waar je helemaal in wordt geschoven.
Nog een groot verschil is dat er bij de MRI scan gewerkt wordt met hard geluid terwijl dit bij een CT niet het geval is.

Het ligt eraan voor welk gedeelte van het lichaam je de scan krijgt of je vooraf contrastvloeistof moet drinken. Omdat de scans die ik krijg van het gebied in en om mijn darmen gemaakt worden moet ik dit helaas wel. Hierdoor moet ik mij al anderhalf uur voor de geplande scan melden in het ziekenhuis en moet ik iedere tien minuten een bekertje vloeistof drinken. Deze vloeistof heeft een lichte citroensmaak. Ik vind het in principe niet heel vies maar ik word er meestal erg misselijk van. Bij andere mensen werkt de vloeistof laxerend maar ik moet er juist meestal van braken. Ik doe dan altijd maar mijn best om zoveel mogelijk op te drinken maar het is me nog niet gelukt om meer dan driekwart van de kan die ik krijg leeg te drinken. Meestal is tweederde echt al de max. De eerste twee keer had ik een paar dagen na de scan nog last van misselijkheid. Gelukkig viel het de laatste keer mee. Wel neem ik voor de zekerheid altijd een emmer mee in de auto voor de terugweg. Better safe than sorry!

Infuus

Omdat er tijdens het onderzoek ook nog contrastmiddel in gespoten moet worden wordt er voor de scan een infuus aangelegd. De eerste keer dat ik een MRI kreeg moesten er vier medewerkers aan te pas komen – zonder resultaat – voordat ik naar de holding (de voorbereidingsruimte bij de operatiekamers) werd gestuurd om het infuus daar te laten prikken. Nu ga ik dus direct naar de holding omdat ik weet dat het daar wel direct lukt.

De scan

Bij een MRI is het heel belangrijk dat je niets van metaal op (of in) je lichaam hebt. Ook in make-up zitten vaak metaaldeeltjes en het is dan ook niet de bedoeling dat je dit draagt tijdens het onderzoek.

Voor de scans moet ik gaan liggen op het uitschuifbare deel van het MRI apparaat. Ik krijg nog een kussen onder mijn benen en het ligt eigenlijk altijd best oké. De eerste keer was ik bang dat ik op een smal hard plankje moest gaan liggen maar dit is gelukkig niet het geval. Er wordt dan nog een plaat over mijn buik geplaatst en ik krijg een koptelefoon op. Ook krijg ik een balletje in mijn hand, dit is de alarmknop en hier kan ik in knijpen wanneer ik hulp nodig heb. Gelukkig heb ik deze laatste nog nooit nodig gehad.

Het ligt er maar net aan wie die scan uitvoert hoe het verder verloopt. Door de koptelefoon hoor je de stem van de MRI medewerker en eventueel ook muziek. De eerste keer kreeg ik bijvoorbeeld helemaal geen muziek te horen door de koptelefoon, de andere keren wel. De eerste twee keren werd er precies aangegeven hoelang ik mijn adem moest inhouden tijdens het scannen (telkens 6, 12 of 13 seconden) en de laatste keer werd er telkens alleen gezegd “adem maar weer door” wanneer het klaar was. Tijdens het adem inhouden klinkt trouwens dat harde geluid. Buiten deze momenten om valt het mee met het lawaai van het apparaat.

Claustrofobie

Zoals ik al zei leek het me voor mijn eerste MRI scan best beangstigend om in dat krappe hotdogbroodje geschoven te worden. Ik was bang dat ik in paniek zou raken. Maar aan de andere kant vond ik ook dat ik mezelf niet moest aanstellen en mezelf eroverheen moest zetten. Dat laatste deed ik dan maar. Wanneer ik in het apparaat lig kijk ik tegen een zwart gaatje aan waar ik me op concentreer. Verder hou ik me bezig met mijn ademhaling, mede omdat ik mijn adem dus telkens in moet houden. Het is echt een moment waarop ik mezelf zo zen mogelijk probeer te krijgen en tot nu toe is dat prima gelukt.

Na het onderzoek heb ik zoals gezegd vaak last van ernstige misselijkheid en braken – met uitzondering van de laatste keer. Dit is dan ook de reden waarom ik nog steeds zo op zie tegen de MRI scans. Maar met een beetje geluk ben ik er voorlopig weer vanaf! De uitslag van mijn laatste onderzoek heb ik nog niet gekregen dus hoe het nu verder gaat met de abcessen in mijn buik en het fistel is nog even afwachten.

Pin it!

Meer over de ziekte van Crohn, chronisch ziek zijn en mijn ziekenhuisopnames lees je hier.

Heb jij weleens een MRI of een CT scan gehad?