Vorige week dinsdag besloot ik dan toch maar maar de huisarts te gaan omdat ik last had van mijn buik. Ook had ik al anderhalve week koorts. Ik was er van overtuigd dat het een opvlamming was van de ziekte van Crohn en ik had al een afspraak staan bij de Maag Darm Lever arts voor halverwege september. Ik hoopte dat de huisarts op een of andere manier kon bemiddelen zodat ik sneller aan de beurt zou zijn en dat de mdl arts me dan een medicijn zou kunnen voorschrijven zodat de pijn af zou nemen. Helaas verliep het weer niet zo simpel.

De huisarts vond dat ik meteen door moest naar de Spoedeisende Hulp. En dus lieten we mijn ouders naar ons huis komen om op te passen en omdat ik zelf de ernst van de situatie nog niet zo in zag gaf ik Calista nog snel een kus. Samen met Martijn ging ik naar het ziekenhuis. De rest van de dag bracht ik op de SEH door. In de middag moest ik contrastvloeistof gaan drinken en kreeg ik een CT scan. Hierop werd duidelijk dat ik niet zomaar een opvlamming had maar een abces in mijn buik. Niet veel later werd er een drain in mijn buik geplaatst. Dit ging niet zonder slag of stoot want door al de littekenvorming in mijn buik viel er niet goed met de echo apparatuur te controleren of de drain wel goed op zijn plek zat.

Terug op de SEH was het nog spannend of er een bed voor me te vinden zou zijn. Omdat ik een bmro heb moet ik namelijk altijd op een kamer alleen in isolatie. Maar uiteindelijk kreeg ik het verlossende woord; rond zevenen zou er nog iemand naar huis gaan en die kamer zou ik krijgen.

De volgende dag werd al duidelijk dat er meer nodig zou zijn om me weer op de been te krijgen. De boel liep niet goed af via de drain en het abces groeide alleen maar. Uiteindelijk werd besloten toch te gaan opereren. Een uur of wat voor de operatie klapte het abces echter als nog en toen was al duidelijk dat er toch ontlasting in gelopen was ondanks dat dit eerder op de scan niet te zien was geweest.

Inmiddels ben ik geopereerd en heb ik een dikkere drain geplaatst gekregen. Deze voert ook niet heel goed af maar erboven heb ik een open wond waar wel wat meer prut doorheen komt. Dit wordt langzaam minder wat – zo neem ik aan – een goed teken is. Ik word flink volgepompt met antibiotica en mijn koorts is inmiddels gelukkig ook verdwenen. Er heeft zich in mijn buik blijkbaar een fistel gevormd bij de overgang van dunne naar dikke darm. Hoelang het nog gaat duren voordat ik weer opgelapt ben is nog onzeker. Het voelt heel onwerkelijk om hier weer te liggen en ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan. Ik had dit niet zien aankomen. Ik heb heel erg de angst dat dit de rest van mijn leven zo zal gaan, van opname naar opname, en je zult begrijpen dat dat niet iets is waar ik me makkelijk bij neer kan leggen.

Afbeelding afkomstig van Pixabay