Ik vind de tijd normaal al voorbij vliegen maar nu ik weer in de lappenmand lig is het nog net even erger. En ook het feit dat ik geen ochtend – maar een avondmens ben lijkt te worden benadrukt. Het is nu bijna middernacht en ik voel mij fitter dan dat ik mij de rest van de dag heb gevoeld. Ik heb de hele dag zitten knikkebollen maar nu ben ik eindelijk een beetje helder. Eigenlijk geniet ik hier wel van. Even bloggen. Zo nog een programma terug kijken. Ik kan makkelijk tot een uur of vier doorhalen. Maar helaas.. de dag begint altijd weer vroeg en of ik nu vroeg of laat ga slapen, morgenochtend ben ik gebroken. In ieder geval, voor mijn gevoel vliegt de tijd voorbij en er is de laatste week weer genoeg gebeurd om even over te schrijven.

Ik had verwacht dat ik de hele vorige week nog in het ziekenhuis moest blijven. Maar ik had veel geluk! Omdat er weinig meer gedaan kon worden dan afwachten mocht ik woensdagmiddag al naar huis. Wel met een fistel zak op mijn buik en een drain eronder. Gelukkig kreeg ik toestemming om de verzorging er van zelf te doen zodat ik niet afhankelijk zou zijn van de thuiszorg.

Drain

De eerste dagen verliepen best moeizaam. Vooral de drain deed veel pijn. Ze hechten deze op zo’n manier aan je lichaam vast dat het lijkt alsof er een soort vishaak door je buik zit. Je snapt dat dit geen prettig gevoel is. Gelukkig had ik genoeg pijnmedicatie meegekregen vanuit het ziekenhuis en toen ik voor mezelf een schema bij ging houden om telkens op tijd iets in te nemen ging het al een stuk beter. Ik hou zelf niet zo van medicatie dus probeer het altijd zo lang mogelijk uit te stellen maar in dit geval was dat dus geen goed idee.

Op zaterdag kwam Calista weer thuis van haar logeerpartij bij mijn ouders. Ik vind het altijd heel fijn dat zij daar terecht kan wanneer ik in het ziekenhuis lig. Volgens mij is dat de beste plek voor haar wanneer ik zelf niet in staat ben om haar te verzorgen. Ze vond het eerst weer een beetje spannend om me te zien maar na een paar uurtjes was alles weer goed. Ik was zo blij om weer bij haar te zijn dat ik alleen maar kon huilen. (Natuurlijk was ik ook weer heeeel blij om mijn lieve Casper te zien! Maar met hem kon ik ook tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis contact onderhouden door middel van whatsapp en hij is ook op bezoek geweest. Voor Calista is het natuurlijk veel moeilijker om te begrijpen wat er speelt aangezien ze pas drie is)

Op maandag middag zat de drain me weer behoorlijk dwars. Hij deed gruwelijk veel pijn. Zoveel dat ik even in paniek raakte. Ik besloot dan maar nog even te blijven liggen. Maar toen ik een half uurtje later toch besloot om te gaan douchen om alles goed schoon te spoelen viel plots de drain op de grond. Ik schrok me rot! Ik dacht dat hij halverwege los was geschoten. Maar nee, het hele ding lag er naast!

Ik voelde me ineens een stuk beter. Geen vishaak meer! En ik ben lekker gaan douchen. Omdat iedereen altijd zegt dat ik veel te laks ben en altijd te laat als het op mijn gezondheid aan komt heb ik braaf het ziekenhuis gebeld. Gelukkig kreeg ik te horen dat ik niet langs hoefde te komen mits ik geen koorts zou krijgen. De volgende dag stond immers mijn afspraak bij de stomaverpleegkundige/chirurg gepland.

Een nieuw probleem

Helaas deed zich een paar uur later al weer een ander probleem voor. Vandaar ook de titel van deze blogpost. Bovenaan de fistelzak begon zich een rode bolle plek te vormen. Een nieuw abces dus, een soort nieuw kamertje bovenop het andere. Nu begon ik toch wel weer heel bang te worden. Ik kon namelijk slechts twee scenario’s bedenken voor de afloop van mijn afspraak op de poli; een nieuwe opname met een nieuwe operatie of de chirurg zou me ter plekken heel veel pijn gaan doen door de boel door te prikken. Zoiets had hij namelijk al eens eerder bij me gedaan en dat was heel heftig.

Ik mocht meteen gaan liggen in de spreekkamer van de stomaverpleegkundige (zij doen zowel stoma’s als fistels) toen ik haar de situatie liet zien en de chirurg werd gehaald. Hij was ook wel erg verbaasd over deze nieuwe situatie. Als je weleens een chirurg aan je bed hebt gehad weet je misschien wel hoe ze zijn.. ze willen altijd alles even voelen en overal duwen. Dat kan behoorlijk pijnlijk zijn (daar trekken ze zich ook niet altijd wat van aan en in mijn wanhoop heb ik ze dan ook weleens gezegd te gaan slaan en/of ze uitgescholden) Maar dit keer viel het eigenlijk alleen maar mee! Door te duwen liep er al veel inhoud van het nieuwe abces over in het fistel daaronder. Daarna kondigde hij aan even mijn oude litteken open te gaan maken zodat er een tweede fistel gecreëerd kon worden. En dat deed hij. Er zit dus echt geen gevoel in zo’n litteken want het deed vrijwel geen pijn.

Ik was heel erg opgelucht want geen van mijn beide horrorscenario’s was uitgekomen! De stomaverpleegkundige plakte nu in plaats van één, twee fistelzakjes op mijn buik en helaas moest ik nu toch echt aan de thuiszorg. Ze wilden de eerste week drie bezoeken per dag om de fistels uit te spoelen. Het is namelijk belangrijk dat de fistels niet dichtgroeien zodat de troep niet vast komt te zitten in mijn lichaam. Helaas wil het aanvragen van de thuiszorg nog niet vlot verlopen. Op zijn vroegst komt er morgenmiddag voor het eerst iemand.

Coloscopie

En dan is er nog een coloscopie die eigenlijk voor a.s. dinsdag gepland staat. Omdat dit de dag is dat mijn chirurg op de poli is en ik dus de afspraken met hem heb zal ik de coloscopie afspraak weer moeten gaan uitstellen. Ik kan niet zeggen dat ik daar nu heel erg mee zit want ik zie daar als een berg tegen op.

Ik neem één obstakel tegelijk en hoop dat ik snel rustiger vaarwater zal bereiken.

De afbeelding is afkomstig van Pixabay.com