En dat was operatie acht.. geloof ik! Ik ben de tel een beetje kwijt! Ik had een aantal weken last van mijn stuitje. Erg lastig want zitten, fietsen en opstaan bijvoorbeeld werd steeds pijnlijker. Nu is mijn rug nooit echt mij sterkste kant geweest. Vanaf toen ik een tiener was had ik al regelmatig last van mijn rug, bijvoorbeeld wanneer ik te lang had gelopen of juist wanneer ik lang stil had moeten staan. Ik heb ook een aantal jaar als postbezorger gewerkt en ben toen een paar maal door mijn rug gegaan. Rugklachten zijn me dus niet vreemd. Maar de laatste week werden deze klachten toch wel weer erg extreem.

Nu ik een operatiedatum heb staan voor de grote operatie waarbij ze weer een stuk darm gaan weghalen is dat iets geworden waar ik me erg aan vast houd. Ik kijk er zo naar uit om weer een buik zonder fistelzakjes te hebben en gewoon weer “normaal” door het leven te kunnen gaan. Maar helaas kwam die duivelse Crohn daar nu weer even een stokje voor steken.

Tot een paar dagen terug had ik de link niet gelegd. En toch was dit iets wat ik zo ontzettend vreesde; een fistel bij mijn billen. Afgelopen maandag raapte ik al mijn moed bij elkaar en keek ik in de spiegel. Wat ik zag maakte me alles behalve blij. Er zat een grote paarse plek. En ik wist wat me te doen stond.

Omdat ik geen koorts had en me verder eigenlijk best oké voelde op de tergende pijn in mijn achterwerk na, had ik stiekem nog hoop dat het misschien meeviel en niet gerelateerd was aan Crohn. Misschien had ik op de een of andere manier verkeerd bewogen?

Huisarts

Maar de huisarts hoefde maar een halve blik te werpen of het hoge woord – abces – was er al weer uit. Mentaal was dat een fikse dreun.

De huisarts nam contact op met de chirurg in het ziekenhuis en ik mocht naar de spoedeisende hulp komen. Daar werd er nog eens een blik geworpen en het bleek om een abces van een centimeter of zes te gaan. Er werd even overlegd of het op de SEH opengemaakt zou moeten worden of toch op de OK. Er werd besloten dat een complete operatie onder algehele narcose het beste was.

Al snel werd ik opgehaald door een verpleegkundige van de afdeling. Omdat ik met de BRMO zit en weer opgenomen werd in contact isolatie gingen we er allemaal vanuit dat ik tot het eind van de dag zou moeten wachten voordat ik opgeroepen zou worden. Maar niets bleek minder waar! Rond kwart over één werd ik de operatiekamer in gereden. Ik kreeg een kapje en viel in mijn “eigen” bed in slaap. Door de plek waar ze moesten zijn hebben ze me daarna op mijn buik op de operatietafel gelegd maar hier heb ik niets van meegekregen.

Al snel werd ik weer naar de uitslaapkamer gebracht en kreeg ik een waterijsje. Ik voelde me goed. Geen misselijkheid of andere vervelende dingen. Terug op de afdeling kreeg ik een beschuitje. Dat smaakte want ik had sinds de avond ervoor niet meer gegeten. En wat later kon ik ook met het avondeten mee eten.

Het abces is dus geopend. En nu maar afwachten hoe het verder gaat verlopen. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik nog geen arts gesproken, ik neem aan dat ik die morgenochtend zie. En dan hoor ik natuurlijk graag wat de verwachting is. Mijn grootste angst is natuurlijk dat ik hier straks ook weer een jaar mee moet rond lopen, net zoals met die abcessen in mijn buik.

Afbeelding afkomstig van Pixabay