De laatste keer dat ik een blogpost online zette was de ochtend dat ik geopereerd zou gaan worden. Na een jaar te hebben rondgelopen met een fistel en de daardoor veroorzaakte abcessen zou er eindelijk actie ondernomen gaan worden. Super spannend maar wel iets waar ik heel erg naar toe leefde. Hoe de operatie verliep en hoe het nu met mij gaat zal ik je in deze update vertellen.

Opnieuw een stoma?

Voorafgaand aan de operatie had ik twee voorbereidende gesprekken gehad met de chirurgen. De insteek was dat het stuk darm waar zich het fistel bevond weggenomen zou gaan worden. Dit was op het gedeelte waar de dunne darm overgaat in de dikke darm. Maar aangezien ik al flink wat openbuikoperaties achter de kiezen had was er grote kans op verklevingen in de buik waardoor de operatie bemoeilijkt zou kunnen worden. Ook zou het bij complicaties zo kunnen zijn dat er opnieuw een (tijdelijk) stoma aangelegd zou moeten worden. Het maakte mij niet heel veel uit. Natuurlijk hoopte ik op een vlotte operatie zonder complicaties maar mijn buiksituatie was dusdanig dat ik een nieuw stoma voor lief zou nemen, als dat aanmodderen met abcessen en de overproductie van het fistel maar voorbij zou zijn.

Eén van de eerste dingen die ik checkte toen ik wakker werd na de operatie was dan ook of ik een zakje op mijn buik had of niet. Dit bleek niet het geval! Er zat enkel een grote absorberende pleister op mijn buik. Ik had dus het geluk dat een nieuw stoma niet nodig was gebleken.

De operatie

Maar nog even terug. Zoals ik vorige keer al vertelde mocht ik me om 10:00 melden in het ziekenhuis. Zoals altijd kreeg ik een kamertje voor mezelf toegewezen. Rond 12:00 zou ik zo ongeveer aan de beurt zijn. Dit liep ongeveer een uur uit en rond 13:00 werd ik uiteindelijk naar de holding gebracht, de voorbereidingsruimte voor de operatie zeg maar. Hier kreeg ik o.a. de epidurale prik voor de verdoving. Helaas ging dit niet zo lekker ondanks dat ik dus echt een enorm uitstekende ruggengraat heb. Ik ben stiekem een soort stegosaurus. De eerste keer zat de naald in een bloedvat, de tweede keer ging het ook niet goed. Poging drie leek uiteindelijk wel geslaagd. Toen moest ik nog best een tijd wachten en tegen tweeën was het dan eindelijk zover. Ik werd naar de o.k. gereden.

Terug op de afdeling

Rond half 9 was ik weer terug op mijn kamer. Hoelang de operatie zou duren was vooraf niet bekend. Minimaal 1,5 uur maar het zou er maar net vanaf hangen wat ze daarbinnen zouden aantreffen. Ik heb er zelf natuurlijk niets van meegekregen maar mijn familieleden hebben wel even peentjes zitten zweten begreep ik achteraf. Uiteindelijk zijn ze 4,5 tot 5 uur met me bezig geweest.

Ik werd dan wel niet wakker met een stoma maar ik had wel een maagsonde, iets waar ik niet op had gerekend en waar ik best van baalde omdat ik heel graag wilde eten. Normaal gesproken zou ik na de operatie op het ERAS (Enhanced Recovery After Surgery) programma gezet worden wat o.a. inhoud dat je snel na de operatie al weer mag eten. Maar aangezien de operatie toch erg intensief was geweest moest ik het wat voorzichtiger aan doen. Maar na herhaaldelijk aandringen van mijn kant mocht ik alsnog het waterijsje na de operatie waar ik me zo op had verheugd.

De volgende ochtend kwam een van de chirurgen langs. Ze vertelde dat ze de hele darm hadden bekeken en al na een meter vanaf het begin van de dunne darm een stuk hadden moeten wegnemen omdat hier ook een fistel was ontstaan! Deze was dus eerder niet ontdekt en dit is waarschijnlijk ook de reden geweest waarom ik mij zo slecht voelde en waardoor het soms leek alsof mijn buik een soort beerput was. Ze legde uit dat het de komende dagen gewoon hard hopen was dat daar geen naadlekkage zou ontstaan want dan zou ik nog een keer onder het mes moeten, zou ik op een erg ongunstige plek een stoma krijgen en was een voedingslijn ook noodzakelijk. En verderop zat natuurlijk ook nog de nieuwe verbinding tussen de dunne en dikke darm. Hier mocht natuurlijk ook geen lekkage gaan ontstaan.

Huilen, huilen, huilen

Ik moest de dagen na de operatie echt enorm veel huilen. Bij voorkeur huil ik gewoon alleen thuis als er niemand bij is maar tijdens deze opname was ik echt een wrak. Ik maakte me enorm veel zorgen over de kinderen en voelde me niet goed begrepen door het personeel op de afdeling. Daarentegen voelde ik me enorm gesteund door de chirurgen. Waar sommige verpleegkundigen mij naar mijn gevoel enorm liepen te pushen en me het gevoel gaven dat ik achter liep op schema vonden de chirurgen juist dat het herstel boven verwachting vlot verliep.

Na een paar dagen werd er gekeken of de ruggenprik waardoor de pijnstilling werd geregeld verwijderd kon worden. Maar ik bleek echter nog te veel pijn te hebben en dus werd de pijnstilling weer aangezet. Ondertussen was wel al gebleken dat deze ook na drie keer prikken niet helemaal goed zat want enkel de linkerkant van mijn lichaam werd goed verdoofd. Uiteindelijk duurde het twee dagen langer dan “gepland” voordat ik over kon naar pijnstilling in tablet vorm. Maar wederom stelde de chirurgen me gerust. Juist op de plek waar ik aangaf veel pijn te voelen hadden zij extra moeten wroeten. Dat ik daar last van had was dus heel normaal. Nog voordat ik naar de o.k. was gebracht was er al een verwachtte ontslagdatum – uitgaande van een simpele operatie – op het bord bij mijn bed geschreven, namelijk de vrijdag na de operatie (op maandag) Ik merkte dat het verplegend personeel dit als leidraad nam terwijl de chirurgen juist aangaven dat een ontslagdatum in de loop van de week daarna veel realistischer was.

Zo ongeveer op zondag kwam er een kantelpunt. De dagen na zo’n operatie krijg je rare vormen in je lichaam. Zo kreeg ik dikke benen en rondingen bij mijn buikgebied. Langzaam trok dit weer weg. Inmiddels was ik verlost van de maagsonde, de epiduraal en de blaaskatheter en kon ik weer douchen en wat vrijer bewegen. En opeens had ik er weer wat vertrouwen in.

Naar huis

Maandagmiddag, een week na de operatie dus, mocht ik weer naar huis. Dit is inmiddels twee weken geleden. Misschien heb ik de boel vooraf onderschat maar ik vind het herstel erg langzaam gaan. Gelukkig ben ik nu al wel weer helemaal van de pijnstilling af. En de wond geneest best netjes. Naast de ritssluiting hadden ze namelijk een van de plekken waar een abces zat nog open gelaten om zelfstandig te helen. Helaas is er wel een stukje van de ritssluiting op mijn buik open gegaan maar ook dit zal vanzelf weer dicht groeien. Maar het is meer de energie waar het nog aan schort. Vandaar dat ik ook nu pas met een update kom. Het enige waar ik zo’n beetje de hele dag puf in heb is een rondje sociale media. En als ik daarmee klaar ben begin ik gewoon weer opnieuw! Al heb ik de laatste dagen wel weer boodschappen gedaan en gekookt. Het komt dus wel weer, maar het duurt langer dan ik had gehoopt. Misschien ben ik gewoon ongeduldig.