Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben best “net” opgevoed. Wij liepen thuis niet in onze blote reet door het huis maar kleedden ons om in de badkamer, die altijd op slot ging. En over “vieze dingen” werd niet open en bloot gesproken. Toen ik een relatie kreeg met Martijn merkte ik al snel dat het ook totaal anders kan. Hij leek vrijwel geen schaamte te hebben, liet de toiletdeur open staan, trok zodra hij thuis kwam het liefst al zijn kleding uit. Al jaren probeer ik hier een gulden middenweg in te vinden. Maar als ik eerlijk ben.. lukt dat niet altijd.
Bevallen
In het ziekenhuis is het sowieso handig om al je gêne opzij te zetten. Het boeit de verloskundige en de verpleegkundigen bijvoorbeeld echt drie keer niks of je je doos geharst hebt voor je gaat bevallen. Ze hebben alles al gezien – zeker wat haar betreft – en het is echt onzinnig om je om dat soort dingen druk te maken. De enige die je het daarmee moeilijk maakt ben je zelf.
Mannelijke verpleegkundigen
Toen ik na een dag of vijf in slaap te zijn geweest wakker werd na de darmperforatie bleek ik op de intensive care te liggen en verzorgd te worden door twee mannelijke verpleegkundigen. Tot op dit moment had ik altijd veel gêne gehad. Ik had me dus ook zorgen gemaakt over de staat van mijn bikinilijn tijdens mijn bevallingen. Dus wat dat betreft was dit de perfecte vuurdoop. Ik kon zelf niks, niet eens mijn hoofd naar rechts draaien, mezelf wassen was daarom geen optie. Bovendien gaven ze aan dat ze me de afgelopen dagen ook al hadden verzorgd. Daaruit concludeerde ik dat ze alles toch al hadden gezien en dat ik de knop maar gewoon om moest zetten.
Inmiddels heeft het halve ziekenhuis me al (half)naakt gezien. Zodra je aan een simpel infuus aangesloten zit heb je nu eenmaal al hulp nodig bij het verwisselen van de bovenkleding. En afgelopen week kwam er nog een dokter die er zo jong uit zag dat hij bijna mijn kind geweest had kunnen zijn om me rectaal toucheren. Geen idee waarom trouwens maar joh.. als hij denkt dat dat nodig is. Een andere heerlijkheid is dat er ook gewoon terwijl je met je bezoek zit te keuvelen ineens naar je stoelgang geïnformeerd kan worden. En dan willen ze niet alleen weten of je bent geweest, maar ook hoe het eruit zag; was het dun of normaal en zat er bloed bij of misschien slijm?
En toch zijn er nog altijd momenten dat ik me geneer. De afgelopen keer had ik dat bijvoorbeeld rondom de lekkages van mijn fistelzakjes. En ook na de MRI die ik laatst kreeg toen ik zo misselijk werd wilde ik snel naar buiten zodat ik niet in het ziekenhuis over zou gaan geven. En zoiets simpels als onder de deken blijven liggen ’s nachts ook al had ik het eigenlijk te warm, omdat ik geen pyjamabroek aan had en de nachtverpleegkundige anders dus mijn onderbroek zou zien.
Weer thuis
Inmiddels ben ik trouwens weer thuis! Hoe heerlijk is dat!? Ik mag de antibioticakuur die ik kreeg door middel van pillen afmaken. Helaas moest ik binnenkort wel weer in het MRI apparaat. Het abcesje dat ze hebben gezien was verleden keer zo’n 6 centimeter en ze willen dan graag bekijken of het kleiner is geworden. Ook komt er nog een overleg tussen de MDL- en de chirurgie afdeling om een behandelplan te maken voor de komende tijd. Duimen maar dus dat alles goed blijft gaan.
Hoi,
Allereerst: super dat je weer lekker thuis bent, het zit jou ook niet mee zeg, sjonge wat een ellende.
Je bezit het soort sarcastise zwarte humor en de zelfspot die vaak nodig is om jezelf op de been te houden. Ook kun je ontzettend lollig vertellen, ik zie het allemaal zo voor me, eerlijk waar! Heel herkenbaar.
Hou ondertussen wel in de gaten dat ook bij jou grenzen zijn aan de hoeveelheid shit die je kan verwerken. Je mag ook best eens mopperen, het allemaal niet zo gezellig vinden. Je naaste omgeving kan daar vast wel tegen, hoop ik voor je.
Dapper mens! Rustig aan en lekker “opknappen” thuis, voor zover als dat gaat
Groetjes, Dusty
Dankje voor je lieve comment. Het altijd blijven lachen credo zit gelukkig diep in mij geworteld. Het is een erfelijk ding in mijn familie. Kan ook weleens verkeerd overkomen tijdens ruzies bijvoorbeeld als ik een glimlach op mijn gezicht blijf houden (meestal van ongeloof) Kunnen sommige mensen heel giftig om worden heb ik ervaren. Ik heb het grote geluk twee super kinderen te hebben, had ik die niet gehad had ik mijn kop waarschijnlijk vaker laten hangen. Ik weet dus waar ik het voor doe!